Centaury

W mitologii greckiej, Centaury byli plemieniem dzikich bestii, zwykle przedstawianych jako potwory mające górną połowę ciała starszego, brodatego mężczyzny, a dolną konia. Istnieje jednakże bardzo wczesne, później już nie powtarzane, przedstawienie Centaura jako "pełnego" mężczyzny z przyrośniętą od tyłu tylną częścią konia.

Centaury żyły w lasach i górach Elis, Arkadii i Thessalii. Być może wyobrażenie Centaurów jako pół-ludzi-pół-koni wywodzi się od plemienia hodowców koni w Thessalii.

Mit Centaurów musiał być bardzo stary, gdyż występują oni u Homera, w późnym okresie Mykeneańskim i we wczesnej orientalizującej sztuce greckiej. W Illiadzie, Centaury określane są jako "bestie". Dla Greków, Centaury reprezentowali dzikość: dzikie życie, zwierzęce pożądania i barbarzyństwo. Centaury były pożądliwe i z lubością upijały się winem.

Wśród Centaurów, Chiron był ich mędrcem i znachorem. Był on boskiego pochodzenia - synem Kronosa i Philyry, uczonym w medycynie oraz wychowacą boskich dzieci i herosów, Achillesa, Asklepiusa i Jasona. W Thessalii istniał jego kult.

Wygląd: Jak zapewne wiadomo każdemu, są one połączeniem człowieka (korpus, ręce i głowa) z koniem (nogi, tułów). Mają około 2 do 2,5 metra wzrostu. Ich budowa budzi respekt wśród większości zwierząt i ludzi. Mają silne i szybkie nogi, szerokie klatki piersiowe i potężne ramiona.

Charakter i sposób zachowania: Centaury są z natury dobre lub neutralne. Nigdy nie mogą być złe, chaotyczne, ani praworządne. Często nie są w stanie zrozumieć sposobu myślenia dwunożnych, jak nazywają ludzi i im podobnych. Najlepiej dogadują się oczywiście z elfami i innymi istotami lasu oraz z halfingami. Co się tyczy krasnoludów, tych nie lubią najbardziej, zaraz po goblinach, ze względu na ich materialistyczne podejście do życia i kilka zgrzytów z przeszłości.

Centaury opiekują się naturą i zazwyczaj żyją w niewielkich grupach, kontaktując się z drzewcami i druidami. Nie są chętne do przemocy, chyba że w obronie własnej lub przeciw goblinom. Nie oznacza to jednak, że są słabymi wojownikami. Posługują się włóczniami i różnymi typami broniami

Niektóre centaury opuściły lasy, wybierając życie wśród ludzi i podróże. Często zatrudniają się jako najemnicy i przewodnicy.

Populacja centaurów maleje przez dziesięciolecia, podobnie jak drzewców i innych leśnych istot. Można je jeszcze spotkać w najgłębszych puszczach, górach i wioskach przy traktach. Posługują się językiem elfów, ogólnym, a czasami tylko swoim dialektem, podobnym do mowy drzewców i druidów. Wielokrotnie pomagają w pracy gajowym i drwalom, kłusownikom natomiast nigdy nie odpuszczają.
Przez zwierzęta traktowane są jak bracia, potrafią się porozumiewać.

Martwy centaur powinien być pochowany pod stertą kamieni przy dębie. Taki jest bowiem obyczaj i wiara tych stworzeń.